رویکردهای رایج در کاهش آستیگماتیسم متعاقب کراتوپلاستی نافذ

پس از پیوند قرنیه، عیب انکساری قابل قبول و شفاف بودن آن از اهمیت خاصی برخوردار است. آستیگماتیسم قرنیه شایع‌ترین عارضه جراحی پیوند نفوذی قرنیه (PK: penetrating keratoplasty) می‌باشد که با کاهش حدت بینایی، آنیزومتروپی و دیپلوپی یک چشمی همراه بوده و می‌تواند موجب عدم رضایت از یک پیوند قرنیه موفقیت آمیز گردد. اگر آستیگمات بالا در یک پیوند قرنیه شفاف موجب محدودیت حدت بینایی گردد،‌ آن پیوند ناموفق تلقی می‌شود. اقداماتی که حین عمل جهت کاهش آستیگمات بعد از کراتوپلاستی انجام میشود شامل تریفاین گرد و مرکزی و با اندازه مناسب، بخیه‌های مناسب با کشش یکسان و روبروی هم قرار گرفتن بافت دهنده-گیرنده می‌باشد. دستکاری بخیه جهت به حداقل رسانیدن آستیگمات زودرس بعد از عمل نیز می‌تواند بطور موثر آستیگماتیسم بعد از PK را کاهش دهد. در صورتی که مقدار آستیگمات باقیمانده بعد از برداشتن بخیه‌ها، قابل ملاحظه باشد و با روش‌ها اپتیکی مانند عینک و لنز تماسی سخت اصلاح نگردد، مداخلات جراحی بیش‌تر شامل برش‌های شل کننده (Relaxing)، بخیه‌های فشاری (Comprossion sutures)، جراحی‌های لیزری رفراکتیو و کارگذاری حلقه‌های داخل استرومایی قرنیه، برداشتن گوه‌ای (wedge resection) و کارگذاری لنزهای داخل چشمی توریک ضرورت می‌یابد. در صورتی که آستیگمات با استفاده از یک یا چند روش مذکور کاهش نیابد، انجام کراتوپلاستی نفوذی مجدد اجتناب ناپذیر است. هیچ یک از روش‌های ذکر شده به عنوان روش مطلوب مطرح نشده و جراحان قرنیه برای رسیدن به یک نتیجه قابل قبول ممکن است نیازمند به استفاده از دو یا چند روش گردند. این مقاله مروری به بررسی روش‌های مختلف اصلاح آستیگمات بعد از پیوند نفوذی قرنیه به همراه بررسی معایب و مزایای هر یک می‌پردازد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1390؛ دوره 17، شماره 2: 170-162.